Η αξιοποίηση του εκπαιδευτικού παιχνιδιού σε διδακτικές μεθόδους της ιταλικής γλώσσας στην ελληνική εκπαίδευση έως τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

Abstract

Κατά τη σύγχρονη εποχή, είναι ευρέως αποδεκτή, από ποικίλες διδακτικές προσεγγίσεις, η σημαντικότητα του ρόλου του εκπαιδευτικού παιχνιδιού στην εκμάθηση της ιταλικής και κάθε άλλης (ξένης, πρώτης ή μητρικής) γλώσσας, από διδασκόμενους/ες κάθε ηλικίας, καθώς πρόκειται για ένα εξαιρετικό παιδαγωγικό «εργαλείο», το οποίο, όταν αξιοποιηθεί με κατάλληλο (ανά περίσταση) τρόπο, είναι ικανό να εγείρει τη δημιουργικότητα των διδασκομένων, να ενδυναμώσει σημαντικά το αρχικό τους κίνητρο και επαυξήσει την ενεργή, αποτελεσματικότερη και αποδοτική τους εμπλοκή στη μαθησιακή διαδικασία. Οι στάσεις, βέβαια, απέναντι στην αξιοποίηση του παιχνιδιού στη γλωσσική εκπαίδευση στη χώρα μας, δεν ήταν ανέκαθεν θετικές, με αποτέλεσμα, σε παρελθούσες περιόδους, το παιχνίδι, ως παιδαγωγικό «εργαλείο», να απουσιάζει, συχνά παντελώς, από τα αναλυτικά προγράμματα κάθε βαθμίδας εκπαίδευσης. Παρόλα αυτά, υπήρξαν κάποιες διδακτικές μέθοδοι, οι οποίες, σεβόμενες τη γλωσσική και την ψυχική πραγματικότητα της μαθητιώσας νεολαίας, αξιοποίησαν παιγνιώδεις δραστηριότητες στη διδασκαλία της ιταλικής γλώσσας στα εκπαιδευτήρια του ελληνικού χώρου από την περίοδο της σύστασής του σε ανεξάρτητο εθνικό κράτος έως το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η παρούσα μελέτη αποσκοπεί στην ανάδειξη: α. του τρόπου με τον οποίο η ένταξη του παιχνιδιού εμπλούτισε τις μελετώμενες διδακτικές μεθόδους της ιταλικής γλώσσας και β. των ιστορικο- πολιτικών, εκπαιδευτικών και κοινωνικο-πολιτιστικών πτυχών και εκφάνσεων που κατέστησαν την αξιοποίηση του παιχνιδιού μία πραγματικότητα-αναγκαιότητα στην παιδευτική διαδικασία.